03. oktobar '05.
U subotu, 1. oktobra SPC Opština Sivac organizovala je pokloničko putovanje put Galerije Matice srpske, hrama Svetog Save, crkve Svete Petke i manastira Kovilj.
U Galeriji Matice srpske ukazana nam je čast da se divimo intelektualnoj i duhovnoj riznici srpskog naroda. Kustos, g-din Jovan Tepavčević obišao je sa nama stalno postavku. U Galeriji značajno mesto zauzimaju ikone Sivačka Bogorodica i Hristova ikona iz 1750. godine - nepoznatog ikonopisca, koje su vlasništvo Crkvene Opštine Sivac i koje će Sivčani uskoro imati priliku da vide u našem hramu.
Divan je osećaj bio u riznici, uz dela nepoznatih ikonopisaca, i veličanstvenih slikara: Radonić Novaka, Đure Jakšića, Aleksić Stevana, Pavela Đurkovića, Avramović Dimitrija, Save Šumanovića...
"Istorijat Galerije Matice srpske započinje davne 1847. godine kada je pod okriljem Matice srpske upućen poziv za prikupljanje starina koje će u budućnosti predstavljati ogledalo života našeg naroda u krajevima u kojima on živi.
Dugotrajni rad na unapređenju i uređenju zbirki tokom kojeg je Matičin muzej više puta menjao sedišta i izlagački prostor okončan je posle više od 100 godina, transformacijom u Galeriju Matice srpske.
Profil njenih zbirki zasniva se pre svega na artefaktima nacionalne kulture koji doprinose prvobitnoj ideji kolektivnog pamćenja.
Zbirke Galerije Matice srpske dobile su svoj dom u zdanju nekadašnje Produktne berze u samom centru Novog Sada.
Izložbene prostorije u kojima je sedište Galerije i danas, otvorene su za publiku od 1958 godine.
Na tri etaže hronološki koncipirane postavke, u dvadesetšest prostorija predstavlja se izbor dela kojii obuhvata period od 350 godina.
U stalnoj postavci nalaze se originalna i kopirana dela, portreti i ikone, istorijske i žanr kompozicije iz zbirki slikarstva, grafike i skuplpture.
Zastupljenost vrsta umetničkih dela diktirana je težnjom da se na sažet način predstave složene okolnosti rađanja i razvoja novije srpske umetnosti posle Velike seobe 1690. godine.
Tradicionalni balkansko-vizantijski obrasci umetnosti napuštaju se u drugoj polovini 18. veka u korist stvaralaštva koje se prilagođava evropskim kulturnim okvirma.
Narasle desakralizovane potrebe odredile su dalji programski repertoar srpske umetnosti tražnjom za delima koja odgovaraju intimi doma, ali i različitim javnim i prigodnim prostorima.
Zbog svoje univerzalnosti, portret je lako nalazio mesto u svakom od njih, a pravo na postojanje izborile su tokom 19. veka i ostale teme koje su odgovorile na zahteve poručilaca ili samih stvaralaca poput mrtve prirode, pejzaža , nacionalno-istorijskih i drugih žanrovski obojenih motiva.
Sličan tematski repertoar predstavlja i najmlađi segment stalne postavke, stvaralašđtvo prve polovine 20. veka.
Dela slikara modernista ispoljavaju težnju za daljom emancipacijom i kosmopolitizam novog doba, palasirajući istovremeno individualizvane poetike stvaralaca ovog perioda."
Prilog pripremio Zvonimir Kuveljić
